Chiang Mai: Verwachtingsloos Genieten

Wanneer je terug kijkt op je reizen dan zijn de mooiste herinneringen vaak niet de dingen die je vooraf gepland had. Het zijn de kleine dingetjes. Een zonsondergang over een rijstveld, koffie en een goed gesprek met een nieuwe vriend of een local die je een interessant kijkje geeft in een andere manier van leven.

Met deze kennis op zak belandde ik om 5.30 ‘s ochtends in Chiang Mai in het noorden van Thailand. Ik had vooraf nog wel even snel een blik geworpen op de 10 hoogtepunten van Chiang Mai, maar concludeerde al snel dat ik weinig zin had om snel rond te rennen om alles te zien. Ik wilde gewoon twee mooie dagen hebben.

“Ok so we are here” zegt het vrouwtje van Mr Whiskey hostel terwijl ze een cirkeltje op de kaart tekent. “You walk out here, take the first left and turn right on the big road and then you see the temple.” Ze tekent rustig verder en kruist nog een plekje aan op de kaart. “At night you walk here, is night market. Nice for cheap food.” Ze trekt een pijl en voegt er aan toe: “is 10 minute walk, very easy.” Omdat ik zelf verder geen plannen heb ben ik blij met het programma dat ze voor me uitstippelt en ik maak me op voor een middagje rondslenteren door de oude binnenstad van Chiang Mai.

Wat Phra Singh Tempel

De eerste stop is de Wat Phra Singh tempel, waar ik ongekweld door enige voorkennis niet ben om mijn verwachtingen te bevestigen, maar om te zien wat er is. Het is een mooie tempel. Beetje uitbundig ook wel voor boeddhisten. Ik bedoel, voor een levensfilosofie die predikt om bezittingsloos gelukkig te zijn is er wel verdomd veel goud, maar ach – het oog wil ook wat.

Terwijl de laatste uurtjes zon de tempel een fijne glans geven, maak ik me op om verder te lopen maar mijn oog wordt getrokken door een grote banner: “Don’t just stand there and look, come and talk to us.” Goed idee lijkt me en niet veel later bevind ik me op een bankje met een monnik in opleiding en bespreken we de basisprincipes van het boeddhisme en hoe je gelukkig kunt zijn zonder waarde te hechten aan objecten als een huis, auto of andere materialistische bezittingen. Het is een fijn gesprek.

Ik besluit verder te lopen om de volgende tempel op het kaartje te bezoeken. Een onmogelijke opgave, zo blijkt. Niet omdat de tempel gesloten is, maar omdat ik het richtingsgevoel van een paasei heb en me dus een half uur later ergens aan de andere kant van de stad bevind.

Niet verkeerd overigens want ik ben beland bij allerlei tentjes die goedkoop eten verkopen en ik eet voor een paar cent m’n buikje rond terwijl het drukke verkeer me op een haarlengte afstand passeert.

Ik vraag een local de weg naar de night markets en vertel haar dat ik geen kaart heb zodat ze me een gedetailleerde routebeschrijving moet geven. “Walk to end of this street, turn left, then second right.” Easy as, ik ben weer en route.

De weg naar de nightmarkets is bezaaid met barretjes, eetgelegenheden en massage salons. Veelal westerse reizigers flaneren over de straten in hun met olifantjes beprinte hotpants en broeken waarvan het kruis op je knieën hangt. Beetje overdreven vind ik dat altijd, maar ach.

You wan massaaaaaage?

De weg naar de nightmarkets blijkt een route die extreem goed werkt voor je ego want elke 100 meter wordt er wel weer een nieuw compliment naar je hoofd geslingerd. “You want massaaaage!?” “You very handsome man!” “She says she want to massage you, but I want to be with you” “Oeeeeh handsome man.” Ik lach maar bedank vriendelijk.

Op de night market, die net buiten de oude stad ligt is een typische markt die puur gemaakt is voor toeristen. Je vindt er alle grote merken voor een fractie van de prijs en als je de verkopers moet geloven is het niet eens nep. “It’s a real copy.”

Weinig geïnteresseerd in dit spul besluit ik om terug te lopen naar het hostel. Ik denk er over na om op de terugweg toch maar een massage te nemen. Een voetmassage dit keer want hoewel de Thaise massage die ik een paar dagen geleden in Bangkok had genomen vrij rustig begon, heb ik weinig zin om weer volledig uit elkaar getrokken te worden door een klein Thais vrouwtje die het leuk vindt om op je rug te staan en je armen zo ver mogelijk naar achter te trekken. Ik bedoel, als ik de scène van Kate Winslet op de boeg van de Titanic wil nabootsen doe ik dat wel als ik daar zelf zin in heb.

Ik neem me voor om de eerste beste massagesalon binnen te lopen die naar me roept. Dat maakt het lekker makkelijk omdat je niet hoeft te kiezen. Het enige probleem is dat niemand meer naar me roept en in m’n hoofd hoor ik een zin van het nummer Lose yourself van Eminem. “These ho’s don’t want him no more, he’s cold product.’

Net wanneer alle hoop verloren lijkt en ik bijna het einde van de straat bereikt heb hoor ik de verlossende woorden “hellooooo massaaaaage?” en ik plof neer op een stoeltje en laat het straatleven langzaam voorbij gaan terwijl mijn voeten en kuiten eens flink gekneed worden.

En dan is het tijd voor de grootste opgave van de dag: het hostel terug vinden. Op de kaart een recht toe recht aan route waarin weinig mis lijkt te kunnen gaan. Maar als ik kijk naar de namen op de straat en dit vergelijk met de plekken op de kaart bevind ik me steeds waar ik niet moet zijn. Ook mijn geheugen laat me in de steek en constant denk ik “was ik hier nou links of rechtsaf gegaan?”

Ach. Uiteindelijk komt alles altijd weer goed en na anderhalf uur rondslenteren vind ik eindelijk m’n hostel. Ik plof neer op m’n bed. Zet de ventilator aan en bedenk me wat een mooie dag het was. Ik had geen verwachtingen en heb geen flauw idee of ik één van de tien hoogtepunten van Chiang Mai heb gezien, maar ik heb genoten. En daarom is mijn enige tip voor Chiang Mai en andere plekken op deze wereld:

Trek je slippertjes aan, gooi je richtingsgevoel in de prullenbak en go walkabout!