• Menu
  • Menu

Twee jaar op reis: Wat ik leerde van een reis die nooit eindigt

Vandaag is mijn reis jarig.

De lieverd is alweer twee jaar oud geworden en wat heeft ze toch een mooie tijd gehad tot nu toe.

Op 28 oktober 2014 zag ze het eerste levenslicht toen haar pappie in het vliegtuig stapte naar Nepal.

Sinds die tijd heeft ze me vele mooie dingen gebracht. Mooie momenten, inspirerende momenten, verdrietige momenten, momenten van totale gedachteloosheid en momenten waar ik zoveel dingen dacht dat ik even niet meer wist wat ik moest doen.

Ze heeft me ‘gedwongen’ om een andere versie van mezelf te laten zien, een betere versie zou ik zeggen.

Ze heeft me meegenomen op fantastische avonturen. Ze heeft me geleid langs de hoogste bergen ter wereld in Nepal. Ze heeft me doen verbazen over bizarre logica in India en versteld doen staan van de rituelen die daar plaats vinden. Ze heeft me aangepraat dat het een fantastisch idee was om door de woestijn te fietsen in Australië. En ze had gelijk.

Motor rijden in Iran
En ik kan nu ook motor rijden, say what?

Ze heeft me laten zien hoe belangrijk familie is. Vrienden ook. Ze heeft me geleerd hoeveel mooie mensen er zijn en tegen ze te praten alsof je ze al jaren kent. Sommigen van hen werden echte vrienden of vriendinnen, sommigen mochten voor een nachtje voor stiefmoeder spelen en bij sommigen denk je bij verjaardagsmeldingen op facebook: wie the fuck is deze vent ook alweer?

Deze reis heeft me veel geleerd over mezelf.

Niet als een onveranderlijke persoonlijkheid die nu eenmaal is zoals hij is, maar als iets heel anders. Ik heb geen ui gepeld om erachter te komen wie ik in de kern écht ben, er is geen ware ik. Ik heb geleerd om mezelf niet te zien als de labels die we op onszelf plakken, maar als de hele wereld gevat in één persoon. Zweverig mag het klinken, maar we zijn niets zonder de zon, de lucht die we ademen, de mensen die ons liefhebben, het eten dat we eten en alles wat we daarvoor hebben meegemaakt. Dat moeten we niet vergeten.

Ze heeft laten zien dat je inderdaad oogst wat je zaait. Niet in een economische zin, maar meer over de realiteit die je co-creëert door je gedachten. Ze heeft me geleerd dat wie denkt in mogelijkheden, mogelijkheden zal vinden. Ze heeft me geleerd dat wie gelooft in een mooie wereld, mooie dingen zal zien. Ze heeft me geleerd dat wie zonder tegenverwachting geeft om andere mensen, omringd zal zijn door mooiere mensen. Ze heeft me geleerd wat gelukkig zijn betekent.

Ze heeft me geleerd om dankbaar te zijn voor kleine dingen. Ze heeft me geleerd te genieten van het moment. Ze heeft me geleerd te genieten van mijn stappen in plaats van onderweg te zijn naar mijn bestemming. Ze heeft me geleerd dat gisteren of morgen niet echt belangrijk is. Dit moment is wat telt, het is het enige moment waarop je iets kunt toevoegen aan jouw verhaal.

Ze heeft me geleerd dat het niet gaat om de plekken die je bezoekt, maar om hoe je je voelt in die plekken. Het gaat er niet om wat er te zien is, maar om hoe je het bekijkt. Het gaat er niet om wat je doet, maar hoe je het doet. Met aandacht en voor de volle 100%, want waarom zou je het anders doen?

Ik ben dingen op een andere manier gaan zien. Deze reis heeft me geleerd dat niets ontstaat in een vacuüm. Aan alles gaat een uitgebreide voorgeschiedenis vooraf. Alles wat er is, was er al en zal er altijd blijven. Slechts de vorm verandert. Dit geldt voor zowel conflicten als mooie dingen. De bomen die we zien hebben altijd wortels in het verleden.

Voor een buitenstaander is het dan ook makkelijk om deze reis te zien als een gewaagd avontuur. Een avontuur dat moed nodig heeft en de ballen vereist om een andere route te kiezen in het leven. Een avontuur dat los staat van alles wat je daarvoor gedaan hebt, een ommekeer in je leven als je wilt zodat je nu een ‘echte backpacker’ bent. Maar daarmee doe je de voorgeschiedenis van zo’n reis volledig te kort.

De opa en oma van deze lieve reis – mijn ouders dus – verdienen net zo goed een pluim. Ze stelden het geluk van hun kinderen boven alles en hebben alle kansen geboden. Niet met de verwachting of druk om je aan te passen aan de rest, maar om beter je eigen weg te kunnen vinden. Zij gaven geen pasvorm, maar een bijtel en deze reis is mijn kunstwerk.

Hoelang het nog mag duren, dat weet niemand. Er komt ongetwijfeld een moment dat ik weer thuis kom en ga settelen, maar is de reis dan ook echt voorbij?

In mijn ogen eindigt een reis niet op het moment dat je thuiskomt en start niet op het moment dat je vertrekt. Een reis leert je wat jij belangrijk vindt in het leven. Een reis verandert de manier waarop je naar de wereld kijkt en daarmee de wereld. Dat is niet voor even, maar voor altijd.

Dus vandaar zeg ik tegen mijn mooie reis: Lang zal je leven.

Op zoek naar reis inspiratie? Klik hier als je voorkeur uitgaat naar een bepaalde regio zoals Australië, Azië, Centraal-Amerika, Europa of Zuid-Amerika. Of lees hier wat je allemaal moet regelen als je een mooie reis gaat plannen.