Biking Across OZ Part IV: Albany – Esperance

Er was weer een hoop te leren deze week. Zo leerde ik dat ‘12 maanden’ in het Ests fonetisch wordt uitgesproken als “Cocks taste good” en dat 60-jarige hostelbewoners de voorkeur geven aan een luidruchtig potje sex om 8.30 in de ochtend. Een hele fijne wekker kan ik melden.

Uiteraard werd er ook gewoon weer gefietst. En gechilled, dat ook. Na een paar extra rustdagen in Albany waar ik meermaals vertelde dat ik morgen dan écht zou vertrekken, besloot ik er wat vaart in te gooien.

De eerste dag bracht dit besluit me naar Stirling Ranges waar ik, na 100 kilometer fietsen, nog even de hoogste berg van Zuid-West Australië op rende. Rennen ja, want als er staat dat een wandeling 3-4 uur duurt en je nog maar 2,5 uur daglicht over hebt dan valt er weinig te kiezen. Zeker als je ook nog even van het uitzicht wilt genieten. Na twee uur stond ik weer beneden, zeiknat van het zweet en klaar om te slapen.

Ontmoetingen

De resterende vier dagen stonden vooral in het teken van fietsen, graanvelden, kamperen, tent repareren met ducktape, gebroken spaken verwijderen, een Nederlandse windmolen in the middle of nowhere en interessante ontmoetingen met anderen die ook onderweg waren.

Zo was er de gepensioneerde Australiër die vertelde dat hij een tijd in Nieuw Caledonië had gewoond en door verwarring van dialecten constant vroeg om borstmelk in z’n koffie.

Er was een Franse jonge dame die niet zo goed Engels sprak, maar in ieder geval wel wilde leren. “I learn. I read everyday the wallpaper.” Tjoh, goed idee wijfie.

En er was het mevrouwtje bij het roadhouse die al zeven weken haar oksels niet had geschoren, maar wel de beste koffies kon maken. Voor een dagje m’n beste vriendin.

 

Esperance

Na 500 kilometer gefietst te hebben in vijf dagen vond ik het wel tijd om even wat rust te pakken in Esperance. Dit dorpje wordt ook wel de parel van het zuiden genoemd, althans het zou me niks verbazen als dat zo was.

Een doorsnee dagje ziet er ongeveer als volgt uit. Je begint je dag – zoals iedere dag – met wat havermout en koffie. Terwijl je op de verranda van het hostel geniet van je ontbijt, tuur je uit over de zee en zie je een zestal dolfijnen door het water deinzen.

Je blijft een beetje naar ze kijken terwijl je onderuitgezakt in je leren stoel zit. Zo’n stoel die al veel te oud is waardoor je er helemaal in weg zinkt. Als dan even later je telefoon trilt met een berichtje, blijkt dat je hier al 2,5 uur voor je uit zit te staren. Het voelt misschien als een uur.

Het is tijd om naar het strand te gaan met wat mensen die je de avond daarvoor in de enige nachtclub van Esperance hebt ontmoet. Je springt in de auto, rijdt een kleine tien minuten en hoort je zelf dan de volgende woorden uitspreken: “HO-LY SHIT. Look at that beach. And the water. So blue. Fuck me, this is awesome.”

Je neemt een duik, rolt een beetje door het zand, luistert wat muziek, drinkt een biertje en lacht om de zeer puberale kunstvorm waarbij zand op een bepaalde manier bewerkt wordt totdat het uiteindelijk iets weg heeft van een gigantisch mannelijk geslachtsdeel. Met één bal natuurlijk, want het blijft toch kunst.

De volgende dag is hetzelfde recept, alleen dus met het gekreun van een 60-jarige als wekker. Beetje awkward is het wel. Zeker als je de gang op loopt en de man die zojuist je buurvrouw een paar fantastische minuten heeft bezorgd ook net naar buiten loopt.

Het wordt nog ongemakkelijker als je elkaar dan aankijkt en hij weet dat jij weet wat hij net gedaan heeft. Ik besluit om er no big deal van te maken. Ik steek m’n hand uit en schud de zijne. “Well done champ. You’re a legend.” En ik ga vandaag op weg naar het strand maar eens wat oordoppen aanschaffen.