Wil jij binnen 24 uur gratis jouw persoonlijke reisplan voor Australië?
Met de kadans van Jan Ulrich maar de snelheid van een opa die op zondag z’n plantjes water geeft, beklim ik de laatste meters van nóg een heuvel in het Borranup Forest. M’n kuiten en dijen staan intens in brand, m’n tong hangt op het stuur en wie mijn gehijg en gekreun zou horen vermoedt ongetwijfeld dat ik het fietsen tussen de torenhoge bomen net iets té lekker vind.
Het is dag vijf van de fietstocht en vandaag vertrek ik met een nieuw achterwiel vanuit Margaret River richting Augusta, het meest zuidwestelijke punt van Australië. Het is een kort ritje en zelfs met een detour richting Hamelin Bay komt de kilometer teller niet verder dan 55 kilometer.
Het uitzicht vanaf de fiets wordt vandaag vooral gedomineerd door torenhoge bomen aan weerszijden van de weg. Af en toe is er een zijweggetje met rood gravel. Het is fantastisch fietsen, helemaal nu m’n ketting geen geluid meer maakt en m’n nieuwe achterwiel ervoor zorgt dat de fiets gewoon recht rijdt.
Na ongeveer 2,5 uur fietsen kom ik aan bij Hamelin Bay, een plekje waar gigantische pijlstaartroggen normaal gesproken zeer dichtbij het strand komen. Helaas zijn ze er nu niet, maar de weg er naartoe en de prachtige baai maken de omweg alsnog de moeite waard.
Vanaf Hamelin Bay is het nog maar 15 kilometer rijden naar Augusta, een plekje waar ik die avond zal gaan couchsurfen. “Hello?” roep ik nadat ik de voordeur voorzichtig heb opengemaakt, “Is there anybody in? It’s Justin.”
“Oh, hold on love” hoor ik ergens vanuit een achterkamertje en een halve minuut later staat Sara voor m’n neus. Ze is een 63-jarige verpleegster met Engelse roots en het type persoon dat je direct welkom laat voelen door alle formele begroetingen over te slaan. “Ok, dump your stuff over here and jump in the car. I’ll take you to the lighthouse.”
Het is een schitterende plek. Ruig en onaangetast. Het is de plek waar je de Indische en Antartictische Oceaan samen ziet komen terwijl de wind de tranen uit je ogen blaast. Het is zo’n plek waar je honderd foto’s wilt nemen, maar nooit de echte schoonheid van die plek kunt vangen. Het is ook de plek waar Sara’s echtgenoot Bruce werkt als tourgids, waardoor ik gratis mee mag op de laatste tour van de dag.
Na een interessante tour, sluiten we het lighthouse af en rijden we onder het genot van wat bananenbrood terug naar huis, waar het avondeten wacht. Het is erg gezellig, de biertjes vloeien rijkelijk en als Sara uit het niets vraagt “you’re not going tomorrow, are you?” kan ik niet anders dan nog een nachtje blijven. Wat een mooie mensen.
Dag 6: ‘Rustdag’ in Augusta
Vandaag wordt m’n eerste rustdag, maar er staat genoeg op het programma. Bruce vindt het namelijk leuk om backpackers meer te laten zien van de omgeving. Zodoende beginnen we de dag met een bezoekje aan Cosy Corner, een mooie baai waar de rotsen door de golven gevormd zijn tot een doolhof-achtige formatie. Ook vind je er een blowhole waar de binnenkomende golven samen worden geperst en als een soort geiser omhoog knallen. Het is de ideale plek om te picnicken of kamperen.
Na een wandeling over het strand bij Cosy Corner is het tijd voor de tweede activiteit van de dag: een bezoek aan Jewel Cave, waar Bruce regelt dat we gratis meekunnen op een tour. Hoewel ik wel vaker grotten bezocht heb in m’n leven, is dit toch wel de meest spectaculaire waar ik ooit ben geweest. Gigantische stallagmieten en stallagtieten domineren de hele grot die ongekend groot en ruim is. De tour duurt bijna een uur, maar het zou voor mij allemaal nog wel wat langer mogen duren.
Alsof dat nog niet genoeg was, staat er na de lunch nog een activiteit op het programma: Kajakken op de rivier. We gooien drie kajaks in de trailer en rijden naar de rivier. De auto hoeft daar niet op slot, want hier in Augusta is er geen criminaliteit. Veel mensen laten ook de voordeur gewoon altijd open.
Het kajakken is vooral relaxed, maar de wind maakt het ook redelijk vermoeiend en verkoelend. Gelukkig hebben de Australiërs daar een oplossing voor: fish ‘n chips. Ik trakteer, we eten aan het water en moe maar voldaan chillen we met z’n allen nog één avondje in de door een openhaard verwarmde woonkamer. Ik wil hier eigenlijk niet weg, maar goed er zal toch gefietst moeten worden als ik ooit in Melbourne aan wil komen.
Dag 7: Augusta – Pemberton (althans bijna)
Vandaag staat er weer een lange rit op het programma, 120 kilometer om precies te zijn. Terwijl Sara in de ochtend een aantal vers gelegde eieren uit de achtertuin pakt en voor me kookt, rijd ik naar de supermarkt om wat meer eten te halen.
Daar hoor ik een koppel in het Nederlands over mijn trailer praten. “Mogguh” zeg ik om ze te laten weten dat ik heus wel versta wat ze zeggen. Daarna volgt een kort gesprekje over mijn plannen en wat zij aan het doen zijn. “Het zijn toch wel enorme afstanden hier” zegt de man. “Soms staat er 60 kilometer op het bordje, maar dan blijkt het zomaar inees 70 te zijn.” “Hm Hm” zeg ik, terwijl ik denk “Vertel mij wat Hennie, jij hebt ten minste een auto.”
Uiteraard heeft die man wel gewoon gelijk en dat blijkt eens te meer als ik na het afscheid van Sara en Bruce drie uur later pas 55 kilometer heb afgelegd. Fietsen met een trailer is toch een stuk zwaarder dan ik had gedacht en vooral wanneer je de heuvels oprijdt, gaat het allemaal wel heel erg langzaam.
De wegen zijn vandaag uitgestrekt en lang. Het duurt soms meer dan 2 minuten voordat je gepasseerd wordt door een auto die je in de verte al ziet aankomen. De omgeving is veelal hetzelfde; droge bomen, rood gravel in de berm en natuurlijk de eindeloze blik op het asfalt. Soms is er een hoogtepuntje met de wilde bloemen die in bloei staan.
Langzaam maar zeker vloeien m’n krachten en motivatie een beetje weg. Hoewel ik het probeer aan te vullen met vier gekookte eieren, acht broodjes pindakaas en een sinaasappel krijg ik het niet voor elkaar om helemaal tot aan Pemberton te rijden. Met nog 12 kilometer te gaan en nog ongeveer 1,5 uur daglicht besluit ik dat het wel mooi geweest is voor vandaag. Ik sla linksaf op het eerste beste zijweggetje en wandel ongeveer 50 meter later het bos in opzoek naar een slaapplek.
Daar zet ik m’n tent op en ga eerst een half uur liggen. Bijkomen van de dag, maar ook afvragend waarom ik in godsnaam zo nodig op de fiets moest. Ik zit hier maar alleen, heb vandaag niemand gesproken en alleen maar gefietst. Heel eventjes speelt de gedachte om op te geven, maar al snel bedenk ik me dat ik alle mooie momenten niet had meegemaakt als ik niet was gaan fietsen.
Ik besluit om me te focussen op wat er allemaal om me heen gebeurt en niet te denken aan hoe ver ik nog moet rijden. Het werkt fantastisch. Al het gezeik en zelfmedelijden maakt plaats voor een prachtig concert van alle vogels, de krekels in de verte en af en toe een koe die loeit. Een pannetje met erwtensoep zorgt ervoor dat ook de honger verdwijnt en terwijl de zon ondergaat krijg ik steeds meer zin in de volgende dag.
Dag 8: Pemberton
Ik word wakker om 7.30 en dat betekent dat ik meer dan 12 uur aan één stuk heb doorgeslapen. Op het programma staat een korte ontbijtstop in Pemberton en de eindbestemming Shannon National Park. In totaal een rit van ongeveer 75 kilometer.
Ik pak al m’n spullen, eet snel m’n laatste twee eieren en vervolg m’n weg naar Pemberton. Met nog zo’n 12 kilometer te gaan en het vooruitzicht op een goede kop koffie en het ontbijtje dat ik mezelf beloofd heb, ga ik vliegensvlug de heuvels over. Een klein half uur later sta ik in een cafeetje in Pemberton.
“One Flat white with an extra shot, and uhm.. the biggest breakfast you have, please.” Zo, dat voelt goed. Zo goed zelfs dat ik na dit mega ontbijt nog een een glas water bestel en even blijf zitten.
Ondertussen bedenk ik me dat ik niks te bewijzen heb. Ik hoef niet zo nodig binnen twee maanden in Melbourne te zijn. Ik wil gewoon het land zien en denk dat fietsen de mooiste manier is. Waarom mezelf kwellen met de gedachte dat het binnen een bepaalde tijd moet? Nee, ik hoef niet te voldoen aan m’n eigen verwachtingen. Ik wil vooral gewoon genieten van alle momenten.
“Another flat white please, double shot.” Morgen weer een dag.
Gratis voor jou: De ultieme reisgids voor backpacken in Australië
Op Backpackcentrale.nl vind je al een hoop informatie, maar omdat we zo van backpacken in Australië houden hebben we ook een Ultieme Gids voor Backpacken in Australië geschreven. Het is een document van meer dan 282 pagina’s die je gratis kunt downloaden. Gewoon, because we love you. Ofzo.
Meer lezen over dit avontuur? Check hier de andere delen van ‘Fietsen door Australië’!
- Deel 1: Highlights en lessen in Onderschatting
- Deel 2: Margaret River – Pemberton
- Deel 3: Pemberton – Albany
- Deel 4: Albany – Esperance
- Deel 5: Fietsen over de Nullarbor