Biking through OZ Part I: Highlights en lessen in onderschatting

Dinsdagochtend, 9.30 uur en ik ben klaar om alle mooie plekjes aan de zuid-westkust van Australië te gaan ontdekken. Ik kijk er naar uit om door het Australische landschap met alle gumtrees en uitgestrekt groen te rijden, maar little did I know. Misschien had ik me toch wat beter voor moeten bereiden…

De eerste dag begint gelukkig goed. Ik weet direct een weg naar Bunbury te vinden, maar helaas blijkt dit ook de snelweg te zijn. Je mag hier volgens mij wel rijden met je fiets, maar echt prettig is het niet. Vrachtwagens rijden hier soms zo dichtbij dat je de warmte van de uitlaat kunt voelen. Het geluid van hun motoren doet me denken aan het laatste geluid dat je hamster zou horen als je hem opzuigt met de stofzuiger. Zoef. Toenk. End of story.

“Fucking dickheads” roep ik ze in gedachten na, maar besef me al snel dat het allemaal geen zin heeft. Ik heb zelf de keuze gemaakt om deze route te fietsen en heb me niet echt voorbereid. Als ik wist dat ik deze drukte kon verwachten had ik misschien wel een lift naar het rustigere zuiden genomen.

Op een lift hoef ik echter niet lang te wachten. Met nog zo’n 10 kilometer te gaan hoor ik namelijk iets wat je liever niet hoort als je op de fiets zit: KRAK.

De ketting.

Kapot.

Door de midden.

Fucked up dus.

Gelukkig heb ik een kettingponsje om de ketting te maken. Helaas heb ik ook twee linkerhanden, waarmee ik zeer vakkundig het kettingponsje (mijn enige hoop op dat moment) kapot maak. Waarvan hieronder een kort verslag.

M’n enige hoop is liften en dus sta ik daar met een roetzwarte duim, langs de kant van de weg terwijl de zon langzaam ondergaat. Gelukkig stopt er na ongeveer een half uur een ouder koppel. De vrouw is er van overtuigd dat er een baby in m’n trailer zit en kon het niet over haar hart verkrijgen om mij en de baby langs de kant van de weg te laten staan. Wat betreft de baby moet ik haar teleurstellen, maar gelukkig zijn ze wel bereid om me af te zetten bij het adres waar ik ga couchsurfen.

Few. Dag één overleefd.

Dag 2: Bunbury – Busselton

Nadat ik in de ochtend een nieuwe ketting aanleg, vertrek ik rond het middaguur in de richting van Busselton. Een kleine rit van 60 kilometer. Ik heb na goed overleg met mezelf gister namelijk besloten dat het plan van 100 kilometer per dag de prullenbak ik kan. Er zijn langs de westkust zoveel mooie dingen te zien en het zou zonde zijn als ik die mis doordat ik me wil houden aan een plan dat toch een beetje gebaseerd was op nattevingerwerk.

Gelukkig is het fietsen vandaag fantastisch. De lucht is strakblauw, het zonnetje brandt lekker en de wegen zijn rustig. Om je heen zie je vooral uitgestrekte velden met af en toe wat koeien en schapen. Soms hoor je een vogeltje fluiten. Het is er, op een paar dode kangoeroes na, allemaal heel vredig.

Na ongeveer vier uur fietsen kom ik aan in Busselton. Dit plekje is vooral bekend van de 1.6 kilometer lange pier. Het is een mooi plekje om zonsondergang te bekijken en een paar foto’s te maken voordat je vermoeid maar voldaan naar je tentje gaat en om 20.30 in slaap valt.

Dag 3: Busselton – Yallingup

Voor het eerst in zeer lange tijd word ik niet wakker gemaakt door m’n telefoon en dat betekent dus geen whatsapp, email en facebook. Hoewel ik vroeg wakker ben, besluit ik rustig aan te doen. Ik moet bijvoorbeeld eerst de trailer schoonmaken omdat ik vergeten was om de pot met oploskoffie dicht te schroeven en nu ligt er dus allemaal plakkerige shit in m’n trailer. Het enige voordeel is dat er een koffiewalm voorbij komt zetten elke keer dat ik rem.

Het fietsen gaat vandaag ook weer lekker en ik besluit om een uitstapje te maken naar Cape Naturaliste Lighthouse. Een aardig stukje klimmen en dat betekent dat ik soms zelfs in de laagste versnelling amper vooruit kom. Gelukkig wacht er bovenaan een dik plak carrot cake en een bak koffie. En natuurlijk het lighthouse, niet echt een highlight maar wel leuk om gezien te hebben.

Vanaf het lighthouse zet ik m’n weg voort naar Yallingup. Dit betekent dat ik het stuk dat ik net omhoog ben gereden, nu weer omlaag kan. Dat gaat lekker snel, ik zet m’n fiets in de hoogste versnelling en hoor in m’n achterhoofd Maarten Ducrot zeggen: “kijk ‘m eens stoempen op die pedalen.”

Omdat ik eindelijk een beetje de vaart te pakken heb, ben ik binnen 45 minuten in Yallingup. Yallingup is een heel relaxed plekje, met een schitterende kust en veel surfbreaks. De camping waar ik verblijf ligt aan het strand dus dat betekent dus dat ik vanuit m’n tentje kan kijken naar de zonsondergang. Niks mis mee.

Al met al was dit een geslaagde dag en met een toegenomen zelfvertrouwen besluit ik om morgen 90 kilometer te gaan fietsen. Althans dat was m’n voornemen.

Dag 4: Yallingup – Hamelin Bay Margaret River

De wekker gaat om 6.30, maar ik draai me nog een paar keer om. Elke keer als ik beweeg voel ik hoe nat het voeteneinde van m’n slaapzak is. Het heeft niet geregend, maar omdat m’n tent van $15 geen binnentent heeft en bovendien te klein is om languit te liggen, ligt m’n slaapzak constant tegen een nat tentdoek aan. Niet ideaal.

Gelukkig is het fietsen opnieuw heerlijk vandaag. De rollende heuvels zorgen ervoor dat korte stukjes klimmen worden afgewisseld met stukjes hard naar beneden racen. Om je heen zie je vooral wijngaarden en langs de weg staan hoge bomen die als het ware een tunnel over de weg vormen. Heerlijk rijden.

De pret duurt echter niet lang. Als ik namelijk weer van een heuveltje race, voel ik ineens hoe erg m’n fiets wiebelt. Ik kijk tussen m’n benen en zie hoe het achterwiel beweegt als een de buik van een buikdanseres. Er zit opnieuw een slag in, verdomme.

Ik krab mezelf nog maar eens achter de oren. Misschien had ik dit wat allemaal beter moeten voorbereiden. Hoewel ik altijd wel vertrouwen heb in het feit dat ik iets lichamelijk aan kan als je gewoon maar doorzet, heb ik nu vooral te maken met defect materiaal. Ik zal dus met de billen bloot moeten en weer een smak geld moeten neertellen voor een reparatie aan de fiets.

Dat is dan ook exact wat ik doe. Ik check in bij een hostel in Margaret River, schuif het bezoek aan Hamelin Bay een dagje naar voren en ga naar de fietsenmaker. Die bevestigt dat m’n achterwiel inderdaad ‘fucked’ is en hij raadt me aan om een nieuw achterwiel te nemen. Weer $145 armer, maar goed hopelijk nu wel een wiel waarmee je meer dan 3 dagen kunt fietsen.

Ik heb er in ieder geval zin in en ben benieuwd wat er komen gaat.

Gratis voor jou: De ultieme reisgids voor backpacken in Australië

Meer lezen over dit avontuur? Check hier de andere delen van ‘Fietsen door Australië’!

• Deel 1: Highlights en lessen in Onderschatting
• Deel 2: Margaret River – Pemberton
• Deel 3: Pemberton – Albany
• Deel 4: Albany – Esperance
• Deel 5: Fietsen over de Nullarbor